Ervaringen van kinderen

ALS JE HET THUIS MOEILIJK HEBT, KUN JE HIERNAARTOE

Dertig kinderen konden zich in de herfstvakantie onder begeleiding van tien vrijwilligers weer even helemaal onderdompelen in het kind-zijn. Want tijdens een Heppie Vakantie & Weekend staat één vraag centraal:

´Wat heeft een kind nodig om een topweek te hebben?´

“Wie weet er nog een mop?” vraagt een leidster in de groepsruimte van Hotel Heppie in Mierlo. Vijf vingers gaan
enthousiast de lucht in. Een vrolijke krullenbol mag als eerste. Hij klimt op zijn stoel en begint: “Er lopen twee oenen in de dierentuin. Dan komt er een schildpad voorbij. ‘Wat is dat?’ vraagt de een aan de ander. ‘Weet ik niet, hij ging zo snel’.”

De groep lacht en applaudisseert. Trots gaat het jongetje weer zitten.

Klimaat van Aandacht
Welkom op een Heppie Vakantie. Moppen tappen stond niet op het programma voor vandaag, maar als je met je groepje zit te wachten tot je volgende activiteit start, kun je net zo goed even lol hebben, toch? Het hoort allemaal bij het ‘Klimaat van Aandacht’ van Hotel Heppie. Positiviteit, voorspelbaarheid en veiligheid staan centraal in die aanpak.
Zo zorgen de vrijwillige groepsleiders ervoor dat kinderen die uit onveilige (thuis)situaties komen, zich veilig voelen om weer kind te zijn. Het Klimaat van Aandacht zorgt er zelfs voor dat kinderen die door gedragsproblemen niet met groepsvakanties mee kunnen, nu wel een vakantie kunnen beleven.

“Ik blijf hier komen tot ik 20 ben”, zegt Dunya (8) vol overtuiging. “En daarna word ik zelf leiding”, voegt ze er vastberaden aan toe. Het is een druilerige dinsdagmiddag in de herfstvakantie, maar dat mag de pret niet drukken voor

Dunya en haar kersverse vriendinnetje Marit (9). Ze ontmoet- ten elkaar eerder in de zomer toen ze ook bij Heppie opvakantie waren. “We gingen met elkaar praten”, zegt Marit. “En zo word je vriendinnen.”

-----------------------------------------------------------------------------------

De Heppie Zomertour

´Wat vertel je na de vakantie op school als iedereen op vakantie is geweest en jij niet?´

De Heppie Zomertour zorgt ervoor dat ieder kind een leuke vakantieherinnering heeft om te delen. Afsluiter van de Zomertour was een onvergetelijke dag voor kinderen en hun ouders of begeleiders in attractiepark Slagharen.

 “Mogen we al?” vragen de kinderen uit bus 6 nieuwsgierig aan de vrijwilligers van Het Vergeten Kind. “Jazeker”, is het antwoord. Maar in plaats van naar de ingang van attractiepark Slagharen te stormen, spelen ze eerst nog even een potje tikkertje met Vergeten Kind-ambassadeur Juvat Westendorp. Hij heeft hen net welkom geheten en meteen al vrienden gemaakt in de bus.

Het Vergeten Kind sluit in Slagharen de Heppie Zomertour af. Deze zomer bezochten al zo’n 1350 kinderen Familiepark Drievliet, DierenPark Amersfoort en de Efteling. Vandaag zijn nog eens 650 kinderen, ouders en verzorgers aan de beurt in Slagharen. Het vervoer is voor hen geregeld, de entree is betaald en er zijn
consumptiebonnen om lekker te smullen in het park. Het enige wat de Zomertour-bezoekers nog moeten doen,
is genieten.

Rollercoaster
“Waar gaan we nu in?” vraagt moeder Laura aan haar dochter Britt (8). Ze zijn net in de Chuck Wagon geweest (een
reuzenrad van huifkarren), hebben gespeeld in de speeltuin en nu wijst Britt zelfverzekerd naar de Gold Rush. De
achtbaan van attractiepark Slagharen die twee keer over de kop gaat. “Oh nee, echt niet!” roept Laura vastberaden.
Voor Laura even geen achtbaan. “Ik heb al genoeg rollercoaster in mijn leven gehad de afgelopen twee jaar”,
zegt ze gekscherend. Twee jaar geleden besloot ze weg te gaan bij de vader van haar dochter. De gewelddadige
thuissituatie was niet meer te houden. Laura vertrok met haar dochter naar een vrouwenopvang. “Als je in de opvang woont, ben je aan het overleven en ik probeerde ervoor te zorgen dat Britt zo snel mogelijk kan aarden en haar draai kan vinden.

-----------------------------------------------------------------------------------

Het verhaal van Annemara

Het gezin van Annemara had drie jaar geleden hulp nodig toen de psychische ziekte van een van haar ouders verergerde. Ook Annemara wilde hiervoor graag ondersteuning. In de jaren die volgden, zag zij ongeveer
veertig hulpverleners. “Ik werd onzeker.

Zijn wij zo’n raar gezin dat er zo ontzettend veel mensen bij ons betrokken zijn?”

Jaren geleden kwam Annemara in contact met Stichting Het Vergeten Kind.

Nu presenteert ze ons jaarverslag.